Po powrocie z lasu wypadło nam zrobić szybkie zakupy, w jednym z osławionych marketów. Zrobić je musieliśmy osobno, bo Kubuś choć uroczy piesek, to taki staruszek z traumami, i boi się samemu w aucie zostać. Nie może. Najpierw wyskoczyła Ania, uwinęła się prędko. Aż czasem zawstydza mnie tym swoim tempem, powolnego czatownika co to idzie cicho, a powoli, jeśli tylko gonić nie musi. Następnie wysiadam ja.
Parę kroków, i wnet w uszy uderza mi znajome ćwierkanie. Jest głośne, donośne, wręcz echowe i ostre. Bardzo czyste w brzmieniu – jeszcze takiego nie słyszałem. To świerszcz domowy! Tak, ten z bajek, wierszy dla dzieci, ten sam ‘’zza kominka’’ starych domostw. Maleńki niepozorny owad piłuje ostro, jakby chciał powitać kupujących, czy też umilić pobyt na parkingu. Ale co on robi w samym ruchliwym centrum Puszczykowa, gdzie hałas, chaos, spaliny, mrowie ludzi i psów? No po prostu – gra sobie. No i próbuje zwabić panią świerszczową. Uśmiecham się pogodnie, na myśl o małym stworku, który nie pomny na wszystko co dzieje się wokół, wypełnia letnią scenę miasta nutą egzotycznych wspomnień. Nie mogę się oprzeć. Już się uruchomiło. Skąd on nadaje? Jak wygląda tak głośny samiec? Ile ich tu może być? Ostatni świadomy ruch głową na spieszących przechodniów, szybko zanikająca myśl ‘’co sobie o mnie pomyślą’’ i już jestem położony na chodniku z nastawionym uchem i głową pod krawężnikiem. Z początku lokalizacji nie udaje się namierzyć, ale wnet napotykam szczelinkę skąd cykanie potęguje się. To musi być kryjówka świerszcza. Owada jednak nie widać. Gdzie ja podziałem czołówkę? Szkoda, że nie zabrałem lupy…
No dobra, podniosę się żeby nie robić większej siary. Ale była frajda, przyłożyć ucho do tej szpary i posłuchać jak sobie malec dzwoni. Ludzie obok gnają, mam wrażenie nikt nawet nie spojrzał. Spełniony ruszam do sklepu. Swoje zakupy ogarniam trochę dłużej, po czym wsiadam do auta i pierwsze co mówię:
– Ania, też słyszałaś tego świerszcza? On tam sam jeden nadaje tak głośno, cudnie, z daleka słyszalny, ale nikt nie zwraca uwagi! To ten ‘’domowy’’ przybysz z Azji, mam takie w ogródku, ale są dużo cichsze i…
– Nie słyszałam, nie jestem Tobą, odpowiada rozbawiona. Chyba tylko Ty widzisz i słyszysz takie rzeczy, w takich miejscach. I zatrzymujesz się…
– No bo jak tu się nie zatrzymać! On taki głośny Zaraz przykuwa uwagę. Jak pomyślisz, że samiuteńki jeden tutaj. Wokół niego to wszystko, beton, kostka, buty i ludzie, psy węszące, pył, spaliny, ruch. A on swoje. Toż to koncert świetnego wirtuoza dla mieszkańców miasteczka. Czekaj, zaraz ja jemu scenę wokół norki z patyków zbuduję, latarka – czołówka jak reflektor oświetli gwiazdora wieczoru na estradzie, kartkę przylepimy z zaproszeniem na koncert. I zawołam: Szanowni Państwo, zapraszamy na występ wyjątkowego świerszcza spod biedronki! Ciekawe, – Rozmarzyłem się w monologu.
– I dlatego Puszczykowo Cię potrzebuje… Potrzebuje tego spojrzenia na świat… Mówi już poważniej, choć z tańczącymi uśmiechami na ustach.
Oczywiście choć się spieszy, to nie jedziemy, tylko ‘’wszyscy czekają’’ aż podekscytowany Sebastian, opowie o tym świerszczu. Kocham Was 
Czasem czuję się jak ten właśnie Newt Scammander, co to próbował przekonać społeczność czarodziejów, że magiczne zwierzęta są w gruncie rzeczy nie straszne, a wiele możemy skorzystać dzięki lepszemu poznaniu ich zwyczajów. Stworzył im za pomocą magii wspaniały rezerwat w walizce i zawsze nosił ze sobą. Też tak chcę!
Tak i ja, chodzę i opowiadam że dzik, borsuk czy jenot spotkane nocą na polu wcale nie chcą nas zjeść, a i z szerszeniem można się oswoić. Że mrówka czy mniszek w ogrodzie to nie zło. Ostatnio Dusza poprosiła aby obejrzeć tą serię filmów, i teraz już wiem dlaczego. Dla pana Scammandera właśnie i jego cudnej wrażliwości. Dla tych min, uśmiechów, zachwytów wypisanych na twarzy, ilekroć spotykał się z jakąś ‘’bestią’’.
– Tylko proszę, nie krzywdzcie zwierząt! Nie róbcie im krzywdy… Wołał, gdy w wyniku pomyłki zabrano mu walizkę i zamknięto go w celi.
Szukamy magii w książkach czy filmach i nic to złego, ale ona jest wśród nas.
Zmysły – słuch, wzrok, węch i dotyk w każdej sekundzie przekazują nam do duszy jej okruchy. Próbują skruszyć. Dostać się do środka. Podarować drobinkę szczęścia…
____________________________________
____________________________________
PS. To starsza opowieść z 2022 roku. Obecnie wszystkie swoje nowe teksty zamieszczam w grupie na facebooku – PRZYJACIELE KNIEI. Już tylko WYŁĄCZNIE TAM publikuję najnowsze opowiadania, fotografie, opisuję swoje przygody i przesłania drzewne. Jeśli masz ochotę to czytać i przeżywać razem z innymi Czytelnikami, serdecznie Cię tam zapraszam.
https://www.facebook.com/groups/1023689752281733
Grupa jest płatna i działa w duchu wzajemnej współpracy, czyli podziękowania za moją pisarską i wędrowną działalność. Aby do niej dołączyć, potrzeba zaangażować się najpierw w PATRONAT dla szeptów, w zakresie 10/15/20/27zł miesięcznego wsparcia przez rok. Po aktywacji PATRONITE Twoja prośba będzie akceptowana. Grupa jest formą wirtualnej e – prenumeraty bloga. Teksty z grupy w ogromnej większości nie pojawiają się na blogu.
https://patronite.pl/szeptykniei
Jeśli z jakiegoś powodu nie możesz korzystać z PATRONITE, napisz do mnie wiadomość, a znajdziemy jakieś rozwiązanie żebyś mógł cieszyć się treściami z grupy.
Wszystkiego leśnego!
Pierwsze co widzimy po wejściu na łąki, to rodzina żurawi z dwójką młodych, które przechadzając się w trawach, dają nam podglądać wspaniałe momenty ze swego życia. Jak pocieszne i zabawne jest podrastające pisklę żurawia, nie opowiem – to trzeba zobaczyć!
Falujący łan zielonego jęczmienia na wietrze, pod granatowym niebem. Po drodze usłyszę, że przyjechaliśmy tu po to, aby nasycić się właśnie tym 
Deszcz, wiatr i chmury. Okazuje się, że i to może być cudem. W sumie dla natury, od zawsze jest darem, cennym i potrzebnym. Dziwiłem się bardzo naszej pogodzie, gdyż zwykle na wędrówkę zamawiamy sobie najlepszą i ona się spełnia. Tu żywioły szalały do tego stopnia, że zastanawiałem się nad przełożeniem warsztatu na inny dzień. A Olga mówi mi, że uwielbia deszcz i wichurę, i że w największe z nich, chodzi sama do lasu. Podobnie jak ja! A zatem ulubioną pogodę, przywiozła z sobą. Nie miałem więcej pytań 
ZMOKNIĘTY ZAJĄC, który siedział na środku polnej drogi, skulony przed nagłym deszcze, co to zaskoczył go w rzepaku. Obserwowaliśmy wprost z samochodu dzikie zwierzątko, z baaardzo bliska, aby następnie podziwiać jak ogrzewane słońcem stopniowo wraca do życia i rusza na dalszą przechadzkę. Dla mnie jeden z najpiękniejszych momentów, i zasługa pogody właśnie 
KOLOROWE SZCZYGŁY. Wjeżdżając na jesionowy szlak, uwagę naszą przykuły radosne ptaki kąpiące się w kałużach na drodze. Wśród nich były bajecznie ubarwione szczygły. Ptaszki żerowały na rozkwitających kwiatach ziół na poboczu, a my obserwowaliśmy je na wyciągnięcie ręki, wprost z samochodu. Olga zawsze marzyła, aby je zobaczyć. Spełniło się na wyprawie z 
Kolejne zające i sarny na jesionowym szlaku. Nie byłoby nic dziwnego, że tam są, gdyby nie fakt, że maszerują sobie całkiem blisko na polu, a przecież idziemy i rozmawiamy dość głośno. Zwierzęta są pogrążone jakby w swoim tunelu czasoprzestrzeni, pochłania je całkowicie pochód przez pola, i żerowanie. I my obserwujemy pochłonięci te widowiska, posługując się lornetkami. Harmonia 
Olga odczuwa energię z aury drzewa. Jesteśmy pod Klonem Kosturem. Mówi, że pierwszy raz w ten sposób, tak wyraziście. Jestem poruszony, zawsze, kiedy słyszę takie rzeczy. No bo jak to racjonalnie wyjaśnić? Ktoś przytula drzewa, próbuje, bada, działa samemu. Przyjeżdża tu do mnie, i zadziewa się jeszcze więcej. To chyba zasługa tego wieloletniego ‘’oswajania’’ tutejszych drzew, naszych przyjazni i regularnej pracy z nimi. One szczerze chcą, aby każdy opuścił tą krainę wyposażony w nowe dary, a energia wypowiadanych pod nimi słów, otwiera Dusze moich gości, na pełnię leśnego czucia. Próbuję to sobie wytłumaczyć. A może dzieje się tu coś jeszcze innego.
SARNA Z MŁODYM, które wybiegają nam nagle na leśny dukt. W pierwszej chwili myślę, że to myśmy je spłoszyli, ale lada moment za nimi z tego samego miejsca wyłania się lis. Sarny odchodzą cicho w gąszcz, a lis zmierza w naszym kierunku, po to aby w ostatniej chwili niemal sprzed nóg, również skręcić w sobie znane ostępy. Trudno uwierzyć, jak to po sobie dzieje się szybko 
Napotkane na poboczu DRZEWO SIŁY, któremu wiatr złamał cały pień w pół, a które z jednej tylko gałązki rozwinęło ponad sobą gęstą koronę z liśćmi, i żyje, i trwa sobie wśród pól. Potęga odrodzenia, wola życia, stało się moim przystankiem kontemplacji niesamowitych zdolności przetrwania drzemiących w sytuacjach pozornie bez wyjścia. Drzewo to mijałem ‘’ślepy’’ przez lata, dopiero sam będąc w podobnej sytuacji mogłem je zauważyć i uchwycić jego nienatarczywe przesłanie.
Rozmowy, historie, gawędy, zwierzenia, trudne tematy, kaskady śmiechu i prawda naszych istot, z jaką możemy się w takiej przestrzeni spotkać. I czasem nie wiem, czy nie właśnie o to, najbardziej w tym wszystkim chodzi 
Po prostu, obecność. 
Kontakt / zgłoszenia:
792 566 426
Szepty Kniei 