Uwielbiam te momenty, kiedy słońce rozlewa się po polach oceanem złota, chwilę przed tym za nim ‘’jejmość – życie’’ pogrąży się w zapomnieniu, za ścianą ciemnozielonego lasu. To krótki moment, kiedy można siedząc na skraju pola, wystawić twarz ku błogosławieństwom jesiennych promieni. Tak też robię. Pogodny, błękitny dzień, dotyka już chłodem dojrzewającego października. Kiedy słońce z widoku, ziąb potężnieje lawiną, wypłaszając do nieudanych szturmów otumanione komary. Nic z tego. Wędrowiec ubrany już jesiennie w grubą kurtę i rękawiczki, trudno znaleźć skrawek aby się wkłuć. Wasz czas przemija, karmiciele letnich istnień…
Kiedy pojawiają się pierwsze oznaki zmierzchu, przestrzeń wokół jakby ożywa na nowo. Ze zdumieniem słucham śpiewu pełzacza, który nagle rozegrał się w koronach jesionów. Zapachniało młodą wiosną. Co ten leśny ptaszek robi w polnej alei, z dala od ulubionych lasów? A on, śpiewa…Potem zlatują się raniuszki. Ostre, terkoczące zawołania aż rozedrgują powietrze, pozdrowieniami od ptaszka – kulki. I jeszcze te mazurki, napuszone w kłębuszkach, które ćwierkotają w krzaku pełnej korali dzikiej róży. Jakby zleciały się specjalnie dla mnie. Myślę wtedy – jak pokazać taką scenę, jak opisać, opowiedzieć, aby czytelnik poczuł to co ja? Czy to w ogóle możliwe, nie będąc obok, nie doświadczając tej palety zachwycających z minuty na minutę, przemian?
Wieczór nadchodzi szybko. Wypełza z zakamarków gęstniejącej ciemności. Syci się czerwienią nieba. Na nim, to młody sierp cienkiego księżyca, spotyka się z jakąś planetą. Lśnią jak iskry, czysto i wyraziście. Na tle powleczonego purpurą nieba. Co za spektakl.
Ostatnie zjawiają się kosy. Ich żółte nosy… Pobłyskują na krzewach tarnin, razem z przenikliwym harmidrem, jaki te ptaki cienia czynią, przed ostatecznym pogrążeniem się w spoczynku. Jakieś gonitwy, trzepoty, szelesty piór, okrzyki. Kosie sprawy. Są tuż nad moją głową. Jakiś ptak drapieżny nagle opada na łan buraków. Po chwili startuje znów. Ostatnie polowanie, w ostatnim brzasku gasnącego dnia. Czy mu się udało? To jeszcze nie ten czas, ale lada dni od takich wyczynów będzie zależało jego przetrwanie mroznej nocy.
Po polach snują się Październikowe Dziady – Ojcowie Szelestów. W szarych torbach niosą mrozy przemian, i złudy zapomnienia. Czasami odziewają się we mgły. Bywa, że przysiadają na polnych kamieniach i tkają dla świata powłóczyste kubraki, z nici uperlonych kroplami rosy pajęczyn. Niekiedy chwieją się pod chłostami wiatru, lub grzęzną w błotnistej mazi ociekających ulewą pól. Wtedy z bagażów gubią litery opowieści. Za nimi ciągną skrycie wędrowcy. Podążają cicho, starając się dziadów nie rozgniewać. Skwapliwie zbierają porozrzucane literki i oziębłe słowa. Dodają je do herbaty z termosu. Ładują w sakwy, i wiozą rowerem do domu…
Hej! Dziękuję za Twój pobyt na blogu. Zanim odejdziesz, mam tylko prośbę, abyś zwrócił uważką na te parę dodatkowych literek. Nie wiem czy wiesz, że jestem również na PATRONITE oraz POMAGAM, gdzie możesz wspomóc moją wędrowno – pisarsko działalność i wszystkie wymienione tam projekty na rzecz Matki Ziemi. Finanse są potrzebne nie tylko po to aby móc działać dość regularnie i oddawać się pisarskiej twórczości, ale też aby zrobić kilka pięknych rzeczy dla świata. W opisach zrzutek jest wyszczególnione na co dysponowane są zgromadzone środki. Pomóc można na dwa sposoby, regularnie lub jednorazowo, a Patroni i wspierający mogą skorzystać z wielu leśnych nagród, dla każdego gwarantowanych 
JEDNORAZOWO:
https://pomagam.pl/pomocdlawedrowca REGULARNIE, co miesiąc:
https://patronite.pl/szeptykniei
Z serca dziękuję za każdy dar, dzięki któremu pomagasz mi zrobić więcej, docierać dalej i dzielić swobodnie z Wami ciepłem leśnego Słowa 
Przodkowie przepływali przeze mnie uczuciami od spraw których znać z dawna nie mogę, chciałem to wszystko dla nich uwolnić… Żeby i oni zaznali już spokoju u Boga, a żebym ja mógł wolnym będąc od ich bagażu trudnych doświadczeń, podążać swoją drogą. Chodziłem wśród sosen również wypowiadając zdania i frazy kierowane do moich bliskich. Kiedy przekazałem już wszystko co chciałem, a krąg zapłonął miarowo, wówczas to usiadłem spokojny i pieśniami dziękowałem mym przodkom, za to że dzięki nim jestem…
Szepty Kniei 