Są takie miejsca, w których woda nie zamarza nigdy. Daleko za tamą bobrową, gdzie strumień rozlewa włoskowate nici, kończąc swą podróż na zarastających torfiskach. Wieczór rumieni się ostatnim pozdrowieniem dnia. Struga podchwytuje echo różowych blasków, mieszając palety prawdziwych barw. Pędzlem jej ogon trzcinowy, a płótnem gładkie lustro torfowego stawu. Tu trawa żyje jeszcze zielenią, jakby niepewna co czynić powinna. Zwinne języki plusków liżą w pędzie resztki śniegowych dywanów, wracając im pierwotną ich postać.
Woda nie przemija. Tworzy tutaj od wieków. Karmi i poi życie. Jej dobrotliwa mowa, wywołuje z lasu wędrowców. Siadają nad jej brzegiem, i słuchają legend szemrzących opowieści. Jest w nich wszystko… Odległa pamięć minionych zim, i okowów wyżłobionych potęgą mrozów. Głowy i kopytka nad wodopojem. Ochłoda niesiona strudzonym. Ledwo widoczne popisy smukłych nartników. Podróże rybie, i żabie kąpiele. Podwodne zmagania kiełży. Pieśni trzcinniczków i pisklęce niedole. Czarne błota odmętów, po wizytach dziczych. Nurt zmarszczony przeprawą śmiałków. I prośby pokorne, by niczego tu więcej nie ruszać… Modli się woda ufnie. Przelewa gromady marzeń. Zanosi nadzieję do Źródła.
Nieopodal stado długoogonkowych wąsatek, zapada w szuwarach na nocleg. Leciwe wierzby na horyzoncie, spowija szara poćma zmierzchu. Drzewa odwiedzają krainę snu. Są opiekunkami tego miejsca. Z murszejącej dziupli wyglądają zaspane oczyska sowy pójdźki…
Szepty Kniei – Praca na rzecz Matki Ziemi
WSPARCIE codzienne:
https://patronite.pl/szeptykniei
POMOC jednorazowa:
https://pomagam.pl/pomocdlawedrowca
Szepty Kniei 