Drzewa pomagają uwolnić lęki i traumy. Dębowy rytuał uwolnienia doświadczeń.

To długa historia. I nieco szalona, jak te wszystkie z ‘’moimi’’ Drzewami. Przyśnił mi się dzisiaj Radosław z kręgu starców rad. Pod postacią drzewoluda wręczył mi do rąk dwa żelazne topory i rzekł srogo:

– Idz z nimi przez życie, a w razie potrzeby wyrąb sobie drogę.

Jako, że sen był już półświadomy, przekornie zapytałem;

– A co jeśli na mojej drodze wyrośnie Drzewo? 😂

– To je omiń!! Zagrzmiał i zniknął.

Pamiętam kiedy pierwszy raz pokazał się pod postacią tego wojownika trzaskającego toporami, ja napisałem o tym, że były to drewniane. Bo niby skąd drzewo ma mieć żelazo? Umysł… A on powiedział tylko:

– Pamięć ziemi. Jest w niej metal. Znamy go. Czemu się dziwisz?

I już wiedziałem kogo mam dzisiaj odwiedzić. Jadąc do lasu zastanawiałem się o co może mu tak do końca chodzić, bo zauważyłem, że lubi posługiwać się człowiekiem, do jakichś swoich planów. Modrzewie, brzozy, i klony wokół coś szemrają…

– On się uparł na Twoje przewodnictwo. Chce zrobić z Ciebie swojego wojownika. My się z tym nie zgadzamy. Bo lepiej żebyś korzystał z wszystkich drzew, odkrywał je, i przekazywał co chcą powiedzieć. Ma też główny cel…

I już wiedziałem, o co mu chodzi w zamyśle. Ciekawe czy się wkurzy, że go przejrzałem.
Szybka myśl do niego i tłumaczę;

– Rado, nie ocalę Twojego lasu ani naznaczonych braci. Tego nie da się tak szybko, łatwo zrobić. I nie pomogą tutaj wirtualne topory w śnie…

Co ja mu gadam. Zaraz się wkurzy i mi nie pomoże.

Skręcam w dróżkę obok Dębu Gromca – Strażnika Jedności, i kawałek dalej się zaczyna. Dopadają mnie roje jakichś much. Nie takich ‘’zwykłych’’ te są jakby bardziej podłużne. Jest ich z 30, włażą pod ubranie, we włosy, nie mogę się ich pozbyć. A jestem już spryskany środkiem na komary i kleszcze. Próbuję je zgubić rowerem. Gdzie tam! Dolatują kolejne, i opętują mnie aż docieram do dębu – wojownika. Tam szalone machanie i pryskam się dodatkowym badziewiem na meszki. Wtedy odpuszczają.I nagle nie ma ani jednej. Gniew Radosława….

Mimo to, witam go z szacunkiem, bo to lubi. Mam wrażenie, że drzemie. Wypowiadam więc jego imię na głos i proszę aby się obudził. To był bardzo dobry ruch! Bo pokazuje mi wibrującą jasną falę mojego głosu, która wnika w jego pień i powoduje reakcję. To ciekawe doświadczenie, bo od tego momentu nie mam wątpliwości, że lepiej mówić do nich na głos. Odpowiada mi gromkie;

– Buuuuchhh! Po coś tu przylazł… Mało ci much?

– Wezwałeś to jestem. A kto mi się śnił? Żywopłot? 😅

Potem staram się wytłumaczyć, że lepiej aby ludzie korzystali z Drzew Mocy, czytali szepty i przekonywali się do ich leczniczej energii. Że w ten sposób zdziałamy więcej dla wielu. Opornie daje się przekonać. Dochodzimy do jakiegoś porozumienia. Do dębu jechałem, aby uwolnić pewne dawne i bardzo mocne lęki. Czemu nie do Krzesimira na przykład? O tym potem. Proszę go, aby z swoją pomocą pomógł mi wywalić te strachy. To był chyba najmocniejszy proces jaki przeszedłem dotąd wśród Drzew…
Rad, chce działać od razu, bo ‘haha, co to dla niego’’. Wtrącają się Jesiony. Delikatnie, u góry dotykają w koronie dębowych liści; trwa rozmowa. Narada. Przekonują go do swego sposobu i oferują pomoc. Chcą wziąć w tym udział wszystkie, że tak będzie dla mnie lepiej. Wokół odpowiada szum kręgu. Drzewa zaczynają śpiewać! Lecą piękne rymy, których nie zapamiętałem. Cieszą się, że jestem już świadomy swej blokady, i że obdarzą mnie wszelkim wsparciem, kiedy tylko będę potrzebował. Pomogą w przekazach.. Mam pytać, jeśli bym czegoś nie wiedział. Dogadali.

Powoli odczuwam jego mocne pole. To taki stan, w którym masz wrażenie, że nie zatrzyma Cię żadna przeszkoda, i pokonasz każdego, kto stanąłby na Twojej drodze. Ale, po co walczyć? Jednak bardzo to lubię. Stan mi bliżej nieznany, Siła, potęga i kosmiczna pewność, że się uda. I taka zaczepna siła, prowokująca do wyzwania. Masz ochotę komuś przyłożyć…albo czemuś.

Przykładam obie dłonie do Radosława. Tulić się nie sposób, za dużo pajączków i mrówek. Za chwilę ręce cierpną i płoną jakby ogniem. Ale ma Moc…. Mówię czego chcę się pozbyć i czego dotyczy.

– Powiedz to na głos. Powiedz czego się się boisz. Śmiało! Niech las usłyszy. – pada instrukcja.

Okej.

Boję się tego że, (…..)
Lękam się, że nie poradzę sobie z (…….)
Odczuwam strach z powodu tego, że mogę zostać (……)

Czuję jakby Dąb chwytał mnie korzeniami od spodu i wciągał w ziemię. Z zamyślenia, wyrywa mnie krążenie szerszenia, który właśnie upodobał sobie pofruwać obok mojej głowy. A panicznie się ich bałem zawsze. Drętwieje cały. Strach jest, ale nie wpadam w panikę. Oswojony z nim. Szerszeń buja się przed twarzą, po czym podlatuje w górę. Ja w napięciu odskakuje parę kroków w tył. Nie wytrzymałem. Wiem, że Rad zrobił to celowo. Jestem dość wściekły.

– I jak mam się skupić ?? Jak mamy pracować? Co, szerszeniem będziesz mnie szczuł jeszcze? Dobrze się k…. bawisz? Zauważyłem, że gdy rozmawiać z nim bardziej arogancko, i reagować sążniście rozmowa staje się jak równy z równym. Męska. Nie próbuje wtedy szydzić i wjeżdżać na ambicję.

Chwila i wszystko staje się jasne. Po co to. Przecież to mój strach…przyleciał. Przez dłonie przebiegają fale ciepła, mimo oddalenia od Drzewa, a on mówi.

– No i jak się zachowałeś? Twój lęk przybył. Ja mogę coś zrobić, ale pokonać go możesz tylko Ty sam. Na tym właśnie to polega. Zrobić coś, czego się boisz. Wejść z ufnością w gniazdo szerszeni. A przekonasz się, że najbardziej są zajęte swoimi sprawami niż szkodzeniem Tobie.

Uwielbiam to, jak one uczą przez kontakt ze zwierzaczkami. Podobnie robi Krzesimir, tylko on ‘’używa’’ mrówek, larw, gąsienic…Na spokojnie. Razu pewnego pokazał mi wędrującą po nim zieloną gąsienicę. Powiedział wtedy:

– Widzisz? Ona nie ma wątpliwości i idzie sobie przed siebie. Choć nie wie jak daleka przed nią droga, i co ją spotka u kresu. Robi swoje.

Wtedy to gąsienica raczyła skręcić w bok, a po chwili spadła na ziemię.

– O, zwątpiła  Śmiał się wtedy Krzesimir. I tak się właśnie dzieje za każdym razem kiedy i Ty zwątpisz. Wracasz do punktu wyjścia.

Ponownie przykładam dłonie. Powraca gorąco i uczucie płonięcia. Mrowienie.
Teraz coś się dzieje. Boli mnie…aura… Coś wokół, eteryczne. A on szarpie tym. Wnika głębiej. Robi mi się słabo. Ledwo stoję na nogach. Ależ to boli. Jęczę jak zarzynany wół. Dobrze, że to daleko od ludzi. Zaraz się przewrócę…

– POWIEDZ TO NA GŁOS, JUŻ !!!

Grzmi nagle. Obraca mnie plecami do siebie. Opieram się o pień, słaniając. I wymawiam znów:

-Boję się tego że, (…..)
-Lękam się, że nie poradzę sobie z (…….)
-Odczuwam strach z powodu tego, że mogę zostać (……)

UWALNIAM! Krzyczę, z wyrzutem rąk w górę. Nie wiem czemu, po prostu tak się wydarza. Puszczam…

Tulę się i proszę aby na Mocy Stwórcy wszystkiego co jest, resztki tego co nie służyło, Drzewo rozproszyło w Żywiole Powietrza, pochłonęło w Żywiole Ziemi, i utopiło w Żywiole Wody.

Przypływa płacz. Przed oczami stają wszelkie sytuacje, które spowodowały nagromadzenie się tego. Osoby. Oparty o pień, oddaję się szlochom. Osuwam się. Za chwileczkę przybywa pewna lekkość.

– JESZCZE RAZ. Mówi olbrzym.

Powtarzamy cały proces znów. Targają bóle – nie fizyczne. I znowu wraca płacz. Z żalem. Ale jest dużo lepiej. Ulga. Czuję płynącą miłość, już bez piekących znamion, jak dawniej. Powraca siła.

TERAZ TO ZASTĄPIMY. CZEGO POTRZEBUJESZ?

To ważne, aby miejsce po uwolnieniu szybko zastąpić czymś innym, co pragniemy aby zagościło w jego miejsce. Proszę o ufność, wiarę, spokój ducha, pewność. Wspinamy się razem do światła, chłonąc boski blask Stwórcy. Radosław jest bardzo mocnym przekaźnikiem. Ryczę ‘’powalony’’ miłością… Czy też otulony raczej. Nagle spada z niego kropla. Potem druga. Lądują na liściu. Płaczesz ze mną? Ty? Raczej miałem wrażenie, że masz niezły ubaw z tego wszystkiego.
Usta wyschły i spierzchły, jakbym przeczołgał się przez pustynię w skwarze. Wypijam pół butelki wody. Dobrze, że wziąłem. Dostrzegam obok ślady jelenia. Wydeptane, jakby stał. Czyżby też przychodził po Moc?

Teraz rozumiem wezwanie Radosława, i dlaczego nie miał to być Krzesimir. On jest może łagodniejszy, ale nie ma tego ognia. Rozłożyłby to na kilka wizyt. I bym zapomniał. Choć za pewne ostrzegłby przed bólem. A ja potrzebowałem się tego pozbyć właśnie od razu i w całości. I cud jesionowy, że odbyło się to oględnie, bo klony pokazują, że Rado chciał to zrobić jednym szarpnięciem, żeby zobaczyć czy zemdleję. !!!

Na Dąb sfruwa Drozd i zaczyna popisywać się śpiewami. Jest późny wieczór. Teraz zaczynają się osobiste gawędy. Wypytują o moje sprawy i obdarzają dobrymi wieściami. Ale ja najpierw im dziękuję. Mówię jak bardzo je kocham, i że są cudami wszechświata. Że jestem wdzięczny za to co robią i co się tu dzisiaj stało. W tym momencie wokół, dokładnie kręgiem leci ruch liści. Dają mi odpowiedz. Dalsze cuda. Telefon jak nie miał zasięgu tak nagle chwyta, i dostaję wiadomość od bliskiej mi osoby, o której właśnie myślałem. Tym razem cały czas mówię do nich na głos, a one żywo reagują na każde dobre słowo. Śmiechy. Dlaczego one zawsze tu szumią w krąg? To miejsce naszej jedności. Chcę jeszcze zrobić sobie zdjęcie. Proszę o to młodego klonika, który mnie fotografował ostatnio. Jednak tym razem, nijak nie mogę umieścić telefonu.

– Urosłem! – Woła przepraszająco.

Pora wracać. Ale najpierw trzeba podziękować osobno srogiemu kapłanowi tego zdarzenia. Nigdy nie okazałem mu szacunku aż tak, ale teraz czuję, że powinienem. Klękam pod dębem w pokłonie..

– Dziękuję Ci potężny wojowniku, wspaniały mocarzu, za Twą pomoc i radę! Podziwiam Cię.
Szanuję Cię i jestem wdzięczny… Bądź pozdrowiony i niech Ci się dzieje najlepiej.

Korona starego wojownika szumi pomrukiem zadowolenia. Oj uparł się żeby zrobić ze mnie ‘’swego’’ faceta. Wiem to.

Długo towarzyszą mi ‘’mrówki’’ i żar w dłoniach. Nie wiem co jeszcze zrobił. Tej nocy nie zasypiam. Nie da się… Chciałoby się robić cokolwiek. Tyle energii. To są Drzewa Mocy i Wsparcia. Tylko pozwolić się prowadzić, i wiedzieć co nas boli.

Witaj! Dziękuję za odwiedziny w Krainie Szeptów. Mam dla Ciebie jeszcze więcej przesłań, przygód i opowieści, które są dostępne w mojej najnowszej książce ”Szepty Kniei”. Po dokonaniu zamówienia, kurier dostarczy ją pod wskazany adres. Można zdobyć ją tutaj: 
https://ridero.eu/pl/books/szepty_kniei/